اولین بار حدود 30 سال پیش نقش پوشش های سیلیکونی در بهبود علائم و نشانه های اسکارهای هایپرتروفیک و کلوئیدها مطرح شد و سپس استفاده از آن گسترش پیدا کرد. با این حال مطالعات مختلفی که در زمینه ی میزان تأثیر انواع فرآورده های حاوی سیلیکون در از بین بردن اسکار انجام شده اند، نشانگر تأثیر ناکامل آن ها در کاهش اسکارها می باشند.
مکانیسم اثر سیلیکون ها
مکانیسم اثر سیلیکون ها هنوز به طور کامل شناخته نشده است، با این حال موارد زیر از جمله مکانیسم های پیشنهادی عملکرد آن است:
- افزایش دمای سطح اسکار که فعالیت کلاژناز بافتی (آنزیم تجزیه کننده کلاژن) را افزایش داده و باعث تحلیل اسکار می شود.
- تولید الکتریسته ساکن در لایه های سیلیکون که باعث نظم دهی در ترتیب قرارگیری الیاف کلاژن می شود.
- افزایش رطوبت پوستی (از طریق کاهش تبخیر آب سطحی پوست) که خود موجب کاهش تولید کلاژن و طبیعی شدن پراکندگی آن در پوست، و همچنین کاهش پرخونی، فعالیت مویرگی و عوامل التهاب زا می شود. مجموع این عوامل می توانند در جلوگیری از به وجود آمدن اسکار هایپرتروفیک نقش داشته باشند.
- افزایش فشار اکسیژن که باعث می شود بافت دچار علائم کمبود اکسیژن نشود و در نتیجه از رشد بیش از حد عروق جلوگیری می شود.
محدودیت ها و عوارض
بنابر آنچه که ذکر شد، ترکیبات سیلیکونی بیشتر نقش پیشگیری کننده در به وجود آمدن اسکارهای هیپرتروفیک و کلویید دارند و بر روی اسکارهای جدید (نابالغ) تأثیر دارند. علاوه بر این، برخی مطالعات نشان داده اند که نه تنها سیلیکون ها در بهبود علائم و نشانه های اسکار در تمام افراد مؤثر نیستند، بلکه ممکن است فقط بعضی علائم اسکار (مانند قرمزی، خارش و درد) را کاهش دهند و در تغییر برخی پارامترهای دیگر (مانند ضخامت یا رنگ آن) تأثیر نداشته باشند.سایر عوارضی که برای سیلیکون ها گزارش شده عبارتند از:
- خارش و یا خشکی پوست
- درماتیت تماسی
- راش های پوستی
- ماسره شدن پوست
- ایجاد اختلال در عملکرد پوست (skin breakdown)
- عدم مرطوب سازی کافی